در یک مطالعه، 21 نفر که 7 خرما در روز به مدت 21 روز مصرف کردند، در مقایسه با زمانی که خرما شانی نخوردند، بهبود دفعات مدفوع و افزایش قابل توجهی در حرکات روده را تجربه کردند.
علاوه بر این، فیبر موجود در خرما ممکن است برای کنترل سطح قند خون مفید باشد. فیبر هضم را کند می کند و می تواند به جلوگیری از افزایش بیش از حد قند خون بعد از غذا کمک کند.
به همین دلیل، خرما دارای شاخص گلیسمی (GI) پایینی است که میزان سرعت افزایش قند خون پس از خوردن یک غذای خاص را اندازه گیری می کند.
مطالعات آزمایشگاهی نشان داده اند که خرما به کاهش نشانگرهای التهابی مانند اینترلوکین 6 (IL-6) در مغز کمک می کند. سطوح بالای IL-6 با خطر بیشتر بیماری های عصبی مانند بیماری آلزایمر مرتبط است.
علاوه بر این، مطالعات حیوانی نشان داده است که خرما به کاهش فعالیت پروتئین های بتا آمیلوئید که می توانند پلاک در مغز ایجاد کنند، کمک می کند.
هنگامی که پلاک در مغز ایجاد می شود، می تواند ارتباط بین سلول های مغز را مختل کند که در نهایت می تواند منجر به مرگ سلول های مغز و بیماری آلزایمر شود.
یک مطالعه بر روی حیوانات نشان داد که موش‌هایی که از رژیم غذایی مخلوط با خرما تغذیه می‌کردند، حافظه و توانایی یادگیری به‌طور قابل توجهی بهتر و همچنین رفتارهای مضطرب کمتری در مقایسه با موش‌هایی داشتند که خرما را مصرف نمی‌کردند.
قدرت مغز بالقوه خرما ناشی از محتوای آنتی اکسیدانی آن است که به کاهش التهاب از جمله فلاونوئیدها معروف است.
با این حال، مطالعات انسانی برای تایید نقش خرما در سلامت مغز مورد نیاز است.
مطالعه ای که روی 154 زن باردار انجام شد نشان داد کسانی که خرما می‌خوردند نسبت به کسانی که خرما نمی‌خوردند بسیار کمتر در معرض خطر قرار گرفتند.
مطالعه سوم نتایج مشابهی را در 91 زن باردار نشان داد که از هفته 37 بارداری روزانه 70 تا 76 گرم خرما مصرف می کردند آنها به طور متوسط 4 ساعت کمتر از کسانی که خرما نمی‌خوردند، زایمان فعال داشتند.
در حالی که به نظر می رسد خرما به القای زایمان کمک می کند و مدت زمان زایمان را کوتاه می کند، تحقیقات بیشتری برای تایید این اثرات مورد نیاز است.
